Het is helaas wel eens anders geweest maar dit jaar hebben de oranje-groene Goden onze gebeden verhoord; we zijn vrij met Carnaval. Dat gaat een Kruikenzeiker natuurlijk niet in de koude kleren zitten. Betekent overigens wel dat we in onze laatste pot alvorens de festiviteiten van start kunnen gaan, nog wel even huis willen houden. Zoals vorige week aangekondigd betekent dit dat we Swift met lege handen naar huis willen sturen, om zo toch nog enige invloed op de titelstrijd uit te oefenen. Immers, dat betekent dat wanneer Swift en Delta beide hun een na laatste wedstrijd winnen, ze met een gelijke stand de laatste speelronde ingaan, en laat dat tevens het podium zijn voor hun onderlinge confrontatie. Heel erg nobel allemaal, maar eigenlijk gaat het ons om het krat bier wat Delta ons beloofd heeft als we Swift verslaan. Schreef ik dat nou hardop? Hoe dan ook, winnen is het devies.

Maar goed, dè kende wel zegge moatje, maar dan moet er ook boter bij de vis. Onze laatste verliespartij was… Jawel, tegen Swift, in Zeeland. Dat is al enige tijd geleden en we maken stappen. Dus het vertrouwen was zonder meer aanwezig om vandaag de volle buit in eigen huis te houden. We waren gebrand ervoor te zorgen dat Swift ons geen tweemaal zou verslaan.

Wel een kleine disclaimer. Vorige week nam ik u mee in de effecten die Mineola’s kunnen hebben op het sportieve presteren. Grote wetenschappelijke doorbraak. Dus, dan zou je zeggen, kapiteintje Mona fietst nog een keer over het Koningsplein om nog een zekske of twee te halen. Even schoten we in de stress toen bij aankomst in de Westerhell bleek dat er ditmaal geen Mineola’s, maar uit de kluiten gewassen mandarijnen op het menu stonden. OMG, zou het nu wel lukken? Spelen met vuur dit.

Waar we soms nog wel eens wat op z’n elvendertigste aan de wedstrijd beginnen, staan we er nu van meet af aan goed. We nemen direct via een stippie van Opa de leiding. We zijn fel; verdedigend dwingen we Swift tot slordigheden en moeilijke kansen, aanvallend weten we elkaar goed te vinden en zoeken we prima naar de herhaling. Is het in het begin nog om en om scoren, lang hebben we niet nodig om een voorsprong neer te zetten; Swift weet geen enkel moment de leiding te nemen. We zoeken goed naar de mensen die op schot zijn; aan de ene kant weten Mona en de verloren zoon het korfje makkelijk te vinden, aan de andere kant schiet Vegaties met scherp. Maar eigenlijk scoren we allemaal wel mee. Richting rust gaan we naar zes verschil maar de bezoekers weten nog net voor de theetijd het verschil te verkleinen naar vijf; we noteren een ruststand van 19-14.

Merkbaar gebrand om geen averij op te lopen verkleint Swift de marge na rust naar vier. Ondanks een van hun spelers die wegens een gele kaart even op de bank plaats moet maken probeert Swift zich terug te knokken. Toch weten wij onze voorsprong te handhaven; lang lijkt er geen vuiltje aan de lucht. Maar er wordt een hoop omgezet aan beide kanten en op dat moment schiet er bij ons even de slordigheid in. We hebben even moeite om onze aanvallen goed uit te spelen en niet in het terugzakken van Swift te trappen. Precies in die fase heeft Swift via een aantal schutters een opleving komen ze dichterbij. Pas echt spannend wordt het in de laatste vijf minuten; Swift blijft aandringen en komt voor het eerst sinds begin eerste helft weer op gelijke hoogte. Sja, dan kun je meestal kiezen uit twee opties:

1. Shit, we staan weer gelijk nadat we ruim voor stonden. Wat een takkezooi, ik zie het niet meer zitten. Ik ga lekker tegen mezelf korfballen en dan kom ik er daarna achter dat we verloren hebben dan wel gelijk spelen.

2. Gas op die lollie, tandje erbij, voorsprong terugpakken en met lege handen naar huis sturen.

Nu hebben wij in het verleden wel eens gekozen voor optie 1 maar het resultaat blijkt dan toch vaak onbevredigend. Dus wij dachten: laten we optie 2 maar kiezen. Dus we knallen er nog een keer op en weten onze voorsprong terug te pakken en uit te bouwen naar drie verschil. Met nog maar minder dan twee minuten te spelen weten de bezoekers dan dat het lastig wordt. Ze proberen het nog wel.

Uiteraard zakt Swift volle sjees in, een beetje in een ultieme poging om nog wat te halen. Speel je dat rustig uit en knal je die bal erin, is er niet zoveel aan de hand. Nu blijven we op zich in deze fase best rustig spelen, maar we knallen die bal er niet in. Swift doet dat wel, en komt dus terug tot één verschil. Wel hebben we gelukkig de tijd aan onze zijde; we kunnen onze laatste aanval uitspelen en de punten in huis houden. Ergens ook wel lekker; zo komt je tegenstander terug van een tamelijk ruime achterstand, ruikt ze een vleugje van punten, maar grijpt ze toch mis. Al was het misschien wel een beetje ‘too close for comfort’. Het bier smaakte er naderhand niet minder op.

Daarmee blijft de Westerhell vooralsnog een onneembare vesting. Dat is ook wel lekker. Ja, we hebben te vaak gelijk gespeeld dit jaar, maar in onze thuishaven weet niemand vooralsnog de punten mee te nemen. Nog twee wedstrijden te gaan, we spelen verder voor de statistieken, maar we willen ze beide winnen. De vorm vasthouden, verbeteren, en richting veld klaar staan. Nieuwe ronde, nieuwe kansen.

We kijken watertandend naar het kratje bier uit Dordt. En wensen uiteraard zowel Delta als Swift succes in die laatste speelronde. Moge de beste winnen.

Nu even twee weekjes reces. Met, zoals gezegd, een fiske onder de rivieren. Oh ja, voordat ik het vergeet. Wat kun je nou over die grote mandarijnen zeggen? Blijft lastig. Je wint er ook door, maar niet zo ruim als met Mineola’s. Dus, Mona, je weet wat je te doen staat. Tot over een paar weekjes, hallee!

Tilburg 1.