Voor de tweede maal op rij een zaterdag op het programma met bij voorbaat veel regen voorspeld. Grote kans op waterkorfbal dus, hoewel de weergoden ons vorige week matsten door ad hoc alsnog prachtig weer te leveren. Helaas wel een wat minder resultaat, maar je kunt niet alles hebben zullen we maar zeggen. Deze week moest het resultaat in ieder geval beter.

We zouden Rust Roest treffen. Is alweer enkele jaartjes geleden dat we tegen ze speelden. Na even gesnuffeld te hebben bleek de Eindhovense ploeg nogal veranderd te zijn ten opzichte van ons laatste treffen. Hoewel de resultaten van vorig jaar deden vermoeden dat Rust Roest vooral om lijfsbehoud zou spelen (of wacht, nieuwe competitieopzet, doel behaald), wonnen ze in hun eerste wedstrijd toch knap (en met minimale marge) van Tjoba. We waren dus gewaarschuwd, maar legden onszelf de gezonde druk op om een overtuigende wedstrijd te spelen en de punten in huis te houden. Ons tweede gaf het goede voorbeeld door met 18-13 te winnen van Rust Roest 3.

De wedstrijd begon met goede scherpte, vooral verdedigend. Tilburg legde Rust Roest meteen flinke druk op en heroverde ballen zeer snel. Aanvallend was het nog even zoeken, maar weldra stond een 2-0 score op het bord. Tilburg groeide goed in de eerste helft; er werd steeds makkelijker gescoord en maar weinig weggegeven. Het eerste verdedigingsvak viel messcherp en loepzuiver aan. Binnen no-time wisten Sexy, Marjorieke, de Bakkersvrouw én Mooiboy hun naam op het scoreformulier te zetten. Rust Roest kon hun aanvalsspel niet bijbenen. De eerste helft vloog voorbij en leidde tot een uitgesproken 15-5 ruststand.

Dat smaakte naar meer. Gezien het overwicht was dit de uitgelezen kans om een score neer te zetten waarmee de bittere nasmaak van vorige week weggespoeld kon worden. Vol goede moed werd dan ook aan de tweede helft begonnen. Maar ineens was Tilburg iets kwijt. Rust Roest zakte nóg verder terug, Tilburg werd heel slordig, was alle scherpte kwijt, vooral in het eerste aanvalsvak. Een beetje het ‘vorig jaar effect’; ‘nooit zijn twee helften hetzelfde’. In een stroperige tweede helft die bijna een belediging voor het aanwezige publiek genoemd kon worden, zocht de klok moeizaam zijn weg naar het verstreken zijn van de tijd. Het eindresultaat: 18-13.

Wel een rare score. Op donderdag avond vroeg Remko M. aan mij: ‘wat denk jij dat het wordt?’. Mijn persoonlijke schatting was: ik denk dat we beter zijn, maar Rust Roest kan stug zijn. Ik gok 18-13. Bij voorbaat vond ik dat een prima uitslag. Ons tweede speelt een slechte eerste helft tegen Rust Roest, loopt de hele wedstrijd achter de feiten aan, maar vlamt er de tweede helft uiteindelijk overheen. Dan is 18-13 veel meer dan een prima uitslag; uitstekend zelfs zou ik zeggen. Wijzelf staan met 15-5 voor in de rust. Dan is 18-13 een verschrikkelijk, misschien zelfs beschamende uitslag.

Ach, cijfertjes. Het is ook maar net hoe je ernaar kijkt. Laten we het glas vooral halfvol houden en de eerste helft als aanknopingspunt zien om op door te bouwen. De twee punten zitten in de tas en we hebben met vlagen mooi spel gezien.

Volgende week treffen we Albatros, buiten de deur. Zij verloren deze week van Vitesse en speelden de week ervoor gelijk tegen Kinderdijk. Mijn gok is dat veel ploegen in deze klasse akelig dicht bij elkaar zitten. Ik reken daar, onder meer, Albatros alsook onszelf onder. De vorm van de dag gaat in veel wedstrijden de doorslag geven. Het doel moge duidelijk zijn: twee punten ophalen in Zwijndrecht. Dus knallen met die ballen, gas op die lolly, en tot volgende week!

Tilburg 1