De 2024 uitgave van het slotstuk der Tilburgs Korfbal werd ditmaal gespeeld in eigen hal en wel tegen het Christelijke ‘Korfballen Ons Aller Genoegen’. In de volksmond ook wel bekend als ‘KOAG’, maar eerstgenoemde bekt wat beter. De ons inmiddels bekende geel-groen hemden treffen we voor de zoveelste keer de afgelopen jaren, maar op zich is dat geen straf want de wedstrijden zijn eigenlijk altijd vermakelijk. Van tevoren altijd lastig voorspellen wie er met de punten vandoor gaat. Zo ook ditmaal. Zowel KOAG als wijzelf kennen nog geen geweldige vorm deze competitie. Wij zijn niet tevreden met onze vijf punten in de tussenstand, en ik kan mij zomaar voorstellen dat KOAG zeer ontevreden is met haar drie punten. Wel een kans dus om bij winst het gat flink te vergroten.

We weten van KOAG dat het spel voornamelijk om twee spelers draait dus bij voorbaat is het duidelijk wat onze taak is vandaag. Zorgen dat die twee mannen (in de volksmond ook wel ‘Baardeman’ en sja, uhm, ‘Peter’) geen stempel op de wedstrijd kunnen drukken. Gaan we dan wat beter scoren dan de afgelopen wedstrijden dan kom je een heel eind richting twee punten in de tas. Maar ja, da’s natuurlijk altijd maar de theorie.

We starten scherp aan deze wedstrijd. Zowel in de duels als in de schoten. Opa heeft z’n schot meegenomen, maar ook Duracell laat zien dat ie weet waar het korfje hangt. Er wordt direct een voorsprong genomen maar ook uitgebouwd. Door goed verdedigend werk en sterk reboundwerk lukt het KOAG niet goed om in haar spel te komen, dus gedurende de eerste helft werken we toe naar een prima ruststand. KOAG moet een van haar heren zien afhaken met een enkelblessure helaas, hopelijk valt deze mee. Over veel schijven wordt gescoord en we spelen dominant. De ruststand van 14-9 maakt een tevreden Grand Patron Belge, schat ik zomaar in.

Direct na rust is het altijd tricky, hè. ’T Muntje kan altijd twee kanten op vallen. En waar wij soms nog wel eens op z’n elvendertigste de kleedkamer uitkomen, laten we vandaag zien waarvoor we ons in wedstrijdtenue gehesen hebben. In no time wordt een verschil van zes doelpunten neergezet. Als vrij snel daarna ook een verschil van zeven op het bord komt, lijkt het alsof de wedstrijd gespeeld is.

Maar ja, misschien betekende dit dus wel dat we zelf al een beetje met ons hoofd bij de biertjes zaten, die ons onherroepelijk toe zouden komen na het laatste fluitsignaal. Want we verslappen; de scherpte is er even af en we blijven wat te lang hangen in hetzelfde spel, wat op dat moment niet rendeert. KOAG kruipt wat dichterbij, er lijkt aanvankelijk nog geen vuiltje aan de lucht. Maar als we blijven hangen in onze slordigheden, wordt de uitnodiging aan KOAG om weer mee te doen wel heel nadrukkelijk. Doelpuntje voor doelpuntje kruipen zij dichterbij en weten wij onvoldoende de controle terug te pakken in de wedstrijd.

De grip op de eerder genoemde mannen wat uitstekend vandaag, maar dan zul je toch altijd zien dat je op het laatst het deksel op de neus krijgt. ‘Baardeman’ krijgt het op zijn heupen en schiet onder druk toch nog knap een paar ballen knap binnen tegen het eind van de wedstrijd. De spanning is helemaal terug.

Wij spelen op dat moment ons geheime wapen; Mooiboy. Voor hem het laatste speelweekend voordat hij andere continenten gaat verkennen. Dus het perfecte moment om hem nog even afscheid te laten nemen in stijl. Dat doet hij ook; zijn eerste schot is raak. Een doelpuntje erbij en de punten lijken veilig. Die kans komt er; vrij aanleggen van vier meter. Maar zul je altijd zien: dat schot draait eruit, de bal gaat naar de andere kant en er wordt gelijk gemaakt. Met nog minder dan twee minuten te spelen pakt de verloren zoon met een afstandsschot wederom de voorsprong, maar in een ultieme poging maakt KOAG gelijk. We moeten genoegen nemen met 22-22.

Een wedstrijd heeft twee helften, zeggen ze dan. Een goede vijf minuten in de tweede helft leek dit een leuke en ontspannen overwinning te gaan worden vandaag. Maar ’t kan verkeren. Dat hebben we aan onszelf te danken; een voorsprong van zeven doelpunten weggeven mag natuurlijk nooit gebeuren. Dan voel ik me toch een beetje bestolen door mezelf, als het laatste fluitsignaal klinkt.

We zullen het ermee moeten doen. Maar niet meer in 2024 in ieder geval. Nieuw jaar, nieuwe kansen. Laten we in 2025 dat stapje extra zetten want dit eerste deel van het zaalseizoen is ‘net niet’. Natuurlijk, je staat na zes wedstrijden op zes punten; je verliest maar twee wedstrijden. Maar tegelijkertijd laten we toch nog net wat te vaak ons de kaas van het brood eten. Dat moet volgend jaar beter. En laten we beginnen met HKV; daar gaan we na de feestdagen op bezoek en dan komen we toch echt voor twee punten.

Voor nu, fijne feestdagen, weinig korfbal, een goed glas wijn, en een mooi 2025 gewenst!

Tilburg 1.