• Wist u dat? Tilburg 1 in de periode van 8 maart 2020 tot heden niet meer tegen een andere tegenstander in zaalcompetitieverband heeft gespeeld dan MIA uit Amersfoort? Dat betekent dat in een tijdsbestek van 700 (!!!) dagen wij geen enkele andere tegenstander in zaalcompetitieverband troffen dan onze vrienden uit Amersfoort. Lijkt dan toch een beetje eentonig te worden, zonder het verhaal erachter te weten. En vandaag was het niet anders: we troffen wederom de Mianezen.
    In het begin van deze competitie, toen we nog voornemens waren met poules van acht de degens te kruisen, was Mia de eerste tegenstander, in eigen huis. Dit leverde geen goede, maar wel een leuke wedstrijd op die continu op en neer veerde. De wedstrijd eindigde in een gelijkspel maar dit resultaat, hebben we inmiddels geleerd, mogen we vergeten. In de nieuwe competitieopzet, die wat weg heeft van Russisch Roulette, mogen we in poules van vier uitvechten wie blijft en wie gaat. Naast VIKO en Antilopen betekent dit nogmaals tegen MIA.
    Het zal een rare competitie worden. Zoals gezegd, het heeft wat weg van Russisch Roulette. Met het huidig aantal besmettingen in Nederland alsook de regels bij een positieve coronatest is het soort loterij met wie je op zaterdag het veld op loopt. Na de nodige quarantaineverplichtingen konden wij echter – en dat viel me niet tegen – bijna compleet aantreden deze zaterdag. Gekeken naar de ‘basis-acht’ kon alleen Mariette er niet bij zijn; zij zat haar laatste quarantaine dag uit. Met de keizerin hadden we echter een waardig vervanger. We moesten nog wel langs Driebergen om de reservebank bij het tweede ietwat gestalte te geven, dus ‘fashionably late’ arriveerden we in sporthal ‘Bokkeduinen’ om na een kort praatje, wat warm lopen en een balletje gooien, aan te treden.
    Frappant genoeg had de wedstrijd van vandaag verrassend veel weg van de vorige confrontatie. Wederom veerde het spel op en neer, namen beide ploegen afwisselend het initiatief en iedere keer als een ploeg uitliep, haakte de ander weer aan.
    Het begin was voor Tilburg. Hoewel het spel nog wat rommelig was, ontstonden wel genoeg kansen en werd een zuinige voorsprong genomen. Halverwege de eerste helft waren we het echter kwijt. De Mianezen verdedigden net als in de vorige wedstrijd veel achter. Daar gingen we niet fantastisch mee om; te gehaast. Zelf stonden we verdedigend te schutteren. De opa op het veld was meer bezig met de arbiter van dienst dan het eigen spel, helpt ook niet echt.
    Mia verhoogde de druk op de Tilburgse verdediging door in een van de vakken met heren te wisselen en alles met de heren in de punt te spelen. Aanvankelijk hadden we daar geen antwoord op. We liepen achter de feiten aan en met rust sloeg MIA een gat van vijf doelpunten. Waren ze zoveel beter? Leek wel mee te vallen. Waren wij zoveel slechter? Zeker weten. Herpakken dus, was het credo. Vijf doelpunten betekent werk aan de winkel, maar met nog een helft te spelen voldoende tijd om de wedstrijd om te keren.
    Een paar dingen moesten veranderen. Slimmer oplossen, we worden immers achter verdedigd. Juiste mensen in de rebound zetten. En dan ‘gewoon’ kansjes zoeken. En verdedigend onze kop erbij. Dat gebeurde dan ook. MIA leek al een beetje in comfort te verkeren terwijl Tilburg scherp aan de tweede helft begon. Er werd gevochten voor iedere bal en met iets meer geduld en verstand gekorfbald. Door goed achter te verdedigen op de rebounddames van MIA werd het eerdere aanvalsspel, waarin beide MIA-heren frank en vrij meters konden maken en schotjes konden prikken, grotendeels onschadelijk gemaakt. Het werd statisch, MIA werd ongeduldig en ging fouten maken, maar vooral complimenten aan bakkersvrouw die ijzersterk haar 3 meter en 60 centimeter langere dame keer op keer aftroefde. Feddinho en Mooiboy vonden de juiste ‘schwung’ en waren lastig grijpbaar voor MIA.
    Binnen een kwartier was de schade ongedaan gemaakt. De kaarten waren opnieuw geschud en ditmaal zaten wij in de wedstrijd. Wij namen het initiatief in het laatste deel en liepen herhaaldelijk naar twee verschil uit, maar MIA haakte telkens weer aan. Met nog anderhalve minuut op de klok maakt Tilburg de twee verschil. Kat in het bakkie, zou je zeggen. Maar de fluit stak hier een stokje voor en keurde het doelpunt af (??). Dus nog steeds één verschil met anderhalve minuut te spelen. Dat was een lange anderhalve minuut. Zowel Tilburg als MIA missen cruciale kansen om hun slag te slaan. Nog een paar rare fluiten, hielp ook niet echt mee. Maar het blijft één verschil als de zoemer het einde van de wedstrijd markeert. Veel spannender had het niet kunnen zijn!
    Wederom geen goede wedstrijd tegen MIA. Maar het resultaat telt. Terugkijkend wel een erg leuke wedstrijd met veel duels, hoogte- en dieptepunten die ver van elkaar liggen, op het scherpst van de snede en met een ‘zinderende finale’. Ik kan me voorstellen dat MIA er een bittere nasmaak van heeft.
    In deze kleine competitie is iedere wedstrijd een finale dus we kunnen dik tevreden zijn met onze strijdlust en veerkracht, en natuurlijk de twee punten. Volgende week Antilopen in onze eigen Westerhell. Antilopen staat op het veld knap vierde in de overgangsklasse maar speelde, misschien tegen de verwachting in, vandaag gelijk tegen VIKO. Alles is dus mogelijk, tot volgende week!
    Tilburg 1.