Tussen de vrije weekenden door weer eens een wedstrijd. Je kunt het bijna niet geloven!

Na het verlies tegen Swift is de noodzaak daar om punten te pakken. Dat moest dan wel in een uitwedstrijd tijdens het ‘Hemelvaartweekend’, hetzelfde weekend waarin altijd het jeugdkamp georganiseerd wordt en waarin menig betrokkene bij de selectie een rol vervult. Resultaat: niet iedereen kon op vrijdag in zijn eigen niepert kruipen. Maar goed, iedereen lag om tien uur alcoholvrij te bed natuurlijk, professionals die we zijn.

Een uitwedstrijd tegen Kinderdijk. Een ploeg die we in de afgelopen jaren regelmatig troffen en inmiddels vrij goed kennen. De resultaten tegen Kinderdijk zijn wisselend; we hebben er overtuigend van gewonnen maar ook zonder overtuiging van verloren. ‘Het kan vriezen, het kan dooien’, zeggen ze dan. Helaas moest het Ei op de bank beginnen omdat ze eerder een Ei op haar enkel had. En was de Opa nog een beetje aan het spauwen op vrijdagavond dus helemaal okselfris kon je de formatie niet noemen, over de gehele linie gesproken.

Kinderdijk zelf heeft een betere competitiestart dan wijzelf gekend. Waar wij tegen Swift niet genoeg leverden, wist Kinderdijk wel tegen de Zeeuwen te winnen. Uiteraard wil je dus voorkomen dat de Alblasserdammers uitlopen naar vier punten terwijl wij met nul punten blijven zitten. Maar, zo wisten we van tevoren, het is wel een stugge ploeg die niet je niet zomaar oprolt. Dus zeker uit zouden we vandaag een goede prestatie moeten leveren.

Nou, ik kan alvast wat verklappen. Een goede prestatie hebben we niet geleverd. Tilburg kent een eerste helft waarin loom gespeeld wordt en de felheid ontbreekt. Zeker in de duels wordt niet genoeg gegeven. Het leidt ertoe dat Kinderdijk het initiatief heeft en Tilburg moet volgen. Waar onze aanvallen niet tot genoeg schoten leiden, weet Kinderdijk zeer geduldig te zoeken naar kansen, regelmatig de doorbraak te zoeken, met doelpunten als gevolg. Wij onderbreken hun aanvalsspel niet op tijd.

Een beetje pech halverwege de eerste helft, want Mona gaat door haar enkel. Niet ‘fataal’, maar wel voldoende om zich te laten wisselen. Het draagt allemaal niet bij en met 11-6 gaan we rusten.

In de tweede helft weten we vrij snel het verschil terug te zetten op vier. Er wordt prima verdedigd en ook Kinderdijk kan de korf wat lastig vinden. Helaas komen we in een fase terecht waarin veel en goede kansen gevonden worden, maar we enorm veel pech in de afronding hebben. In deze fase moeten we eigenlijk het verschil terug brengen naar twee en de wedstrijd ‘heropenen’, maar het ontbreken van afronding leidt ertoe dat, na lange tijd, het tegenovergestelde gebeurt. Op dat moment daalt het besef dat het gat dan lastig te dichten is.

Dus wordt de resterende tijd uitgespeeld. Kinderdijk schiet nog wat droge afstandsschoten raak. We moeten met 18-11 genoegen nemen.

Een resultaat waar we geen genoegen mee mogen nemen. We hebben vandaag te slap gespeeld en de rode loper voor Kinderdijk uitgelegd. Daarmee gooien we onze eigen ruiten in, want in een kleine competitie als deze zijn dit dure punten.

Na drie wedstrijden op nul punten staan is anders dan wat wij ons voorgesteld hadden (duh). Maar daar Swift op twee punten staat ligt alles nog open om te handhaven. En dat moet beginnen bij de return tegen Kinderdijk, over twee weken. Het wordt tijd om te laten zien dat we uit ander hout gesneden zijn dan de matige vertoning die we in Alblasserdam op de mat gelegd hebben.

Kom ons allemaal aanmoedigen, want we kunnen de support uiteraard goed gebruiken!

Tilburg 1.