Weet je wat ik na al die jaren nog steeds niet snap? Iedere keer als je in Zeeland speelt, plannen ze de wedstrijden in om een uur of acht in de avond. Een raar recept eigenlijk. De gemiddelde tegenstander rijdt al snel ten minste een uur naar Zeeland, met als resultaat dat je ergens rond middernacht thuis komt van een wedstrijdje korfballen. Gelukkig spelen we dus niet iedere week in Zeeland, anders was het maar moeilijk uitleggen thuis, aan vrouw en kinderen.

Maar die rare tijden hadden deze ene maal wel een voordeel. Onze leeuwen trapten namelijk de knock-out fase van het WK af om vier uur ’s middags. Als we dus bijtijds naar Zeeland zouden racen, konden we daar Memphis en co zien shinen, rustig een broodje kroket soldaat maken, waarna we een potje zouden kunnen ballen. Dat is dus ook precies wat wij deden. Viel in eerst aanzet ook niet tegen, want onze Leeuwen schakelden The US of A uit, waarna ons tweede gehakt maakte van de reserves van Fortis.

Dan de wedstrijd tegen Fortis. Kijkend naar cijfers en statistieken moest dit de wedstrijd zijn waarin we onze eerste punten zouden halen. Fortis bivakkeert op het veld in de middenmoot van de eerste klasse, wat zou moeten betekenen dat wij op een resultaat in moeten zetten. We gingen goed voorbereid de wedstrijd in, maar dat mocht niet alles betekenen.

Het begin van de wedstrijd was namelijk extreem slap. Fortis begint scherp en met overtuiging aan de wedstrijd, Tilburg is nog niet wakker. We lopen direct tegen een achterstand aan. Gedurende het eerste kwartier rechten we de rug een beetje, waardoor een gelijke stand op het bord komt te staan. Het vervolg is er echter niet. De hele eerste helft hangt aan elkaar van slordigheden. Aanvallend is het ondermaats, maar vooral verdedigend doen we domme dingen. Het geluk is ook niet aan onze zijde; waar Fortis kansen kil omzet in doelpunten, doen wij er niks mee. Het resultaat is een 11-8 ruststand. Terecht, want we komen geen moment in ons spel.

De tweede helft moest dus beter. Maar dat is alles behalve wat gebeurt. Hoewel we verdedigend prima spelen in de tweede helft, de slordigheden zijn er voor een groot deel uit, zakt het aanvallend nog verder weg. En dat zegt wat, want het was aanvallend al niet veel soeps. We spelen rommelig, schieten ongekend onzuiver. Door die onzuiverheid komen we ook vaak in strijd met de schotklok. Want geen korf raken, daar krijg je geen lange aanvallen van. Hoewel we in de rebound met vlagen makkelijk het overwicht hebben, falen we op alle fronten. Legio schoten, maar amper korf raken. Veel doorbraken, maar een slordig vervolg dus iedere keer balverlies. Stippen worden gemist, ook kleine kansen vliegen de Oosterschelde in.

Fortis loopt dus, terwijl ze amper scoren, uit. Met nog minder dan tien minuten te spelen wisselen we wat om en geven we gas bij. We spelen lange aanvallen met veel schoten, maar het duurt net te lang om tot doelpunten te komen. In de laatste fase komen we dus wel dichterbij, maar het gaat niet snel genoeg. Fortis speelt volwassen de klok uit en daarmee is het klaar.

Sja, wat moet je zeggen na zo’n wedstrijd. Ik wil niet overdrijven maar vandaag ging alles mis. We vochten tegen onszelf en de klok, en je weet wat ze dan zeggen. ‘Twee honden vechten om een been, de derde loopt ermee heen’. En Fortis was die derde hond.

Naderhand overheerste aldus de frustratie. Maar afijn, je kunt het ook anders bekijken. Zo’n wedstrijd zit er een keer tussen. Had je een enigszins redelijk afrondingspercentage gehad, dan had de wedstrijd anders kunnen lopen. Maar het is niet anders, snel vergeten en volgende week knallen. Dan gaan we op bezoek bij RWA. Laten we daar dan de eerste twee punten van dit seizoen ophalen.

Tilburg 1.